Σπόνσορες και δωρητές –το Γενέθλιον της Θεοτόκου

10 Σεπτεμβρίου 2013 στις 3:50 μ.μ.

Σπόνσορες και δωρητές –το Γενέθλιον της Θεοτόκου



Τα  γενέθλια της Θεοτόκου μία γιορτή, ένα κάλεσμα όλων των ανθρώπων σε ένα μεγάλο γεγονός χαράς.

 Η χαρά  δίνεται στην γενέθλιο ημέρα αυτή  από τον Αναστημένο Χριστό που επισκέπτεται την Θεοτόκο.

Αυτό το τέλος το καλό το αναστάσιμο που λέγεται Χριστός ήρθε και  συνεχίζει να έρχεται και να αναμιγνύεται με την δικά μας ιστορία, αναμιγνύοντας μαζί της και την  νίκη του θανάτου την δική του ---



Ίσως δεν θα βρισκόταν καλύτερο και δυνατότερο παράδειγμα αυτής της ανάμιξης του Χριστού στην γενέθλια ημέρα των ανθρώπων, από αυτό του Θεοδώρου, του Συκεώτη αγίου..

Η  βιογραφία του αγίου Θεοδώρου του Συκεώτου ξεκινά περιγράφοντας την  περίεργη γέννηση του  λέγοντας πως γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε οίκο ανοχής, και πως ο πατέρας του ήτανε ένας περαστικός πελάτης της μητέρας του  και πως το βράδυ της παράνομης σύλληψης του είδε η μητέρα στον ύπνο της ένα αστέρι να ξεκολλάει από τον ουρανό και να μπαίνει στην κοιλιά της, και πως το πρωί, ακόμη πιο εκπληκτικό, αυτός ο άγνωστος πατέρας προτού εξαφανιστεί  ερμήνευσε προφητικά το όνειρο λέγοντας πως κάτι μεγάλο θα γεννιόταν από αυτή την νοικιασμένη κοιλιά.

Κοιτώντας με εμπιστοσύνη τα γενέθλια του αγ. Θεοδώρου του Συκεώτη από μία γυναίκα κοινή και τα γενέθλια της Θεοτόκου από μια γυναίκα στείρα  ενισχύεται σ’εμάς η ελπίδα πως και τα δικά μας γενέθλια που ίσως φαίνονται  συνηθισμένα, μερικές φορές ίσως και άτυχα πικρά, γίνονται κι αυτά εξαιτίας του Χριστού ένα γεγονός μεγάλο.

Το γεγονός πως  κάθε άνθρωπος γεννιέται έχει  γενιά, καταγωγή, προγόνους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, και δεν κατασκευάζεται..

Πως τα γενέθλια  δεν είναι μια μέρα που κάποιο ρολόι άρχισε να μετράει την ζωή μας, αλλά εκείνη η μέρα η ιερή που η ζωή μας δόθηκε  σαν  δώρο από άλλους..

 Στο βαθμό που εμείς αρχίζουμε κι αναγνωρίζουμε στην ζωή μας δωρητές αληθινούς που μας χαρίζουνε κάτι από τον εαυτό τους και όχι σπόνσορες που κάνουνε απλώς ανταλλαγές, τότε κι η δικιά μας γέννηση αρχίζει να αναγνωρίζεται από εμάς σαν  δώρο κι όχι σαν κάποιο προιόν αυτοματισμού τύχης ή αναγκαιότητας..

Τότε και ο εαυτός  μας μπορεί να αρχίσει να δωρίζεται σε άλλους κι έτσι να γίνεται η γέννηση μας ημέρα ιερή επειδή άνοιξε τις πόρτες της σ’αυτό το άπειρο νόημα ζωής που λέγεται Χριστός και που γεμίζει τα πάντα κάθε φορά που αυτά ανοίγουνε τις πόρτες τους.

Αν δεν υπάρχει ημέρα ιερή, τότε η ζωή γίνεται φτηνή κι απάνθρωπη κι ήμαστε τότε εμείς σαν κάποια προϊόντα κατασκευασμένα χωρίς γενιά και καταγωγή.

 Τότε υπάρχουμε σαν κάποια αδιαφοροποίητα αντικείμενα που δεν τους χαρίστηκε κανείς και τίποτε κι έτσι δεν μπορούν κι αυτά να χαρίσουν κάτι από τον εαυτό τους στους άλλους, γι’αυτό και  ζούν σαν αντικείμενα χωρίς θέληση και αντίσταση, δεσμευμένα στους κανόνες της αγοράς και στην αγωνία της ατομικής επιτυχίας..

.

Αυτή η αρχή και  το τέλος που λέγεται Χριστός – αφού κι ο ίδιος γεννήθηκε-  μπορεί κι αναμιγνύεται μ’εμάς και νοηματοδοτεί και την δική μας αρχή, φανερώνοντας πως για τη δική μας τη μέρα τη γενέθλιο  ένα μεγάλο αστέρι  ξεκόλλησε από τον ουρανό για να μας συναντήσει λάμποντας για εμάς μέσα από τον δικό του θάνατο και την δική του ανάσταση  ..

Όσο τα γενέθλια των άλλων, του Χριστού, της Θεοτόκου, των αγίων και των άλλων ανθρώπων γίνονται σ’εμας μεγάλο γεγονός ,τόσο και τα δικά μας γενέθλια αποκαλύπτονται σαν ένα τέτοιο μεγάλο κι ανεπανάληπτο γεγονός ζωής που δεν έχει τέλος επειδή όλα όσα συμβαίνουν στον Χριστό περνάνε σε εμάς.   



‘‘παράδοξον επείδε θέαμα ο ήλιος, άνθρωπον αθάνατον γεγενημένον’’-αγ.Ιω ο Χρυσόστομος


ιλΕκτρικως γυφτΩς