Η Ντίβα------------------------------- Θεοφάνεια

Όταν βαπτίστηκες στον Ιορδάνη, Κύριε, τότε φανερώθηκε η προσκύνηση της Αγίας Τριάδας. Γιατί τότε η φωνή του Γεννήτορα έδωσε την σαφή μαρτυρία ονομάζοντάς σε Υιό του αγαπητό.


Η Ντίβα------------------------------- Θεοφάνεια

Μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα κι έξω από την πόρτα με το συρματόπλεγμα στο ασκητήριο του ξακουσμένου μοναχού τρία αγόρια γυμνασίου τραβούσαν το σκοινί με το καμπανάκι να ακούσει αυτός στην άλλη άκρη να βγει να τους ανοίξει
Μέχρι να περιμένουνε κοιτάξανε κάτω το γυάλινο βάζο με το μολύβι και τα χαρτάκια προσευχής που είχε αφήσει επίτηδες εκεί ο μοναχός. Πήραν το βάζο και γράψανε μετά σε ένα χαρτί το όνομα ενός ανθρώπου κοντινού που τότε είχε πεθάνει- να το δει μετά ο μοναχός και να προσευχηθεί με την δικιά του προσευχή…

Προτού κλείσουνε το βάζο ένας είχε μια ιδέα… έβαλε το χέρι του και πήρε στην τύχη ένα από τα γραμμένα χαρτάκια το άνοιξε και διάβασε δυνατά ένα περίεργο σχόλιο: ‘ντίβεψες κι εσύ και το παίζεις κι άγιος’
Σχόλιο που στην αρχή φάνηκε πολύ αστείο, μετά ειρωνικό πικρόχολο που κατάγγελλε μια προσδοκία που είχε διαψευσθεί στον τόπο εκείνο ….
Στο τέλος ήτανε ένα σχόλιο μάλλον λυπημένο που πίσω από τις λέξεις του ρωτούσε ‘γιατί δεν εμφανίζεσαι σ’εμένα; Μήπως είσαι τόσο ακριβός κι εγώ είμαι τόσο φτηνός;
Και η ερώτηση αυτή φαίνεται πως αφορούσε κι άλλους ανθρώπους που ρωτήσανε κάποτε στην ζωή τους τον Θεό πού βρίσκεται και γιατί δεν φανερώνεται στην ζωή τους…. Που βρίσκεται γι’αυτούς ο τόπος Θεοφάνεια…
την ερώτηση αυτή την κουβαλήσανε κι άλλες φορές και σε άλλα μέρη πάνω στη γη κι άλλοι άνθρωποι και η ερώτηση αυτή πάντοτε όταν πολυκαίριζε έκαιγε αυτούς που την κουβαλούσανε γιατί περιμένανε στα σοβαρά μια απάντηση συγκλονιστική

μερικοί κάηκαν μέσα σε αυτή την ερώτηση… μέσα στα βάσανά τους, πέτρωσαν με πείσμα με τον θεό βουλώσανε τα αυτιά τους στην φωνή του και κάηκε η ζωή τους στην φωτιά αυτής της ερώτησης που είχε γίνει πια ένα συνεχές παράπονο που δεν ήθελε να ακούσει πια κανέναν και τίποτα

μερικοί, ίσως οι περισσότεροι, κουράστηκαν από αυτήν την ερώτηση, φοβήθηκαν την ερώτηση αυτή ότι ήταν μάταιη, αδιέξοδη, γι’αυτό και μετά την σκέπασαν με θεωρίες και δραστηριότητες και λίγο ή καθόλου δεν ασχολήθηκαν ξανά μαζί της θεωρώντας την έναν εφηβικό ενθουσιασμό που κάποτε ήρθε και πέρασε

ήταν και μερικοί, σαν αυτόν τον ξακουστό ερημίτη του Όρους και σαν τον Ιωάννη τον προφήτη και Πρόδρομο που κρατήσανε ζωντανή την ερώτηση αυτή με το αίμα τους κάνοντας την ερώτηση κραυγή προσευχής κάνοντας την ερώτηση αυτή φαγητό πιοτό και ύπνο τους…..ένας πόθος για συνάντηση με τον αληθινό θεό

Και ήρθε σ’αυτούς μια μέρα, μια στιγμή που φαινόταν καθημερινή και που έμοιαζε με τις προηγούμενες κι όμως δεν ήταν…

Ήρθε μια ημέρα εκεί που αυτοί βρισκότανε, στο ποτάμι, στα νερά , στο σπίτι στο αυτοκίνητο στην δουλειά στη ξεκούραση και φανερώθηκε σ’αυτούς Αυτός που περιμένανε και που ως τότε δεν φαινόταν πουθενά

Και τότε αυτοί μέσα σε απορία τον ρωτήσανε αν είναι αληθινά αυτός που περιμένανε ή μήπως έπρεπε να περιμένουν για κάποιον άλλον.. και τότε γέμισε η καρδιά ο νους το σώμα τους με χαρά μεγάλη και με πόνο πολύ για όλους και για όλα και τότε καταλάβανε ότι αληθινά ήταν ο Κύριος αυτός που φανερωνότανε

Πέρασε καιρός από τότε που αυτά τα τρία αγόρια στεκόταν εκεί στην πόρτα του ασκητηρίου κοιτάζοντας και γράφοντας χαρτάκια…..

αρχές της δεύτερης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα τώρα, κι η πόρτα αυτή είχε παλιώσει πια ,έφυγε και ο ξακουστός ο ασκητής μαζί με τα χαρτάκια του και βρήκε καινούριο σπίτι, χάρτινο.. βιογραφίες γράφτηκαν γι’αυτόν πολλές μετά τον θάνατό του ..

όμως, ακόμα κι αν θα υπήρχε εκεί αυτή η πρώτη πόρτα με το συρματόπλεγμα και το γυάλινο βάζο κι αν ζούσε ακόμα ο ασκητής εκεί, το σίγουρο είναι ότι τώρα δεν θα υπήρχε πια μέσα στο βάζο αυτό μια τέτοια ερώτηση σαν εκείνη.. τέτοιου είδους ερωτήσεις δεν θα υπήρχαν πια στα χαρτάκια του ξακουστού ασκητή ούτε καν με την μορφή ενός πικρόχολου αστείου


Τα ερωτήματα αυτά τώρα δεν μπορούν να διατυπωθούν και να εννοούνται αληθινά γιατί αν τυχόν και τώρα εννοηθούνε, γίνονται στους ανθρώπους συνώνυμα της απελπισίας… τώρα οι άνθρωποι ρωτάνε αλλιώτικα, χωρίς να αγωνιούνε γιατί ξέρουν ότι η απάντηση που θα πάρουνε ή δεν θα πάρουνε θα είναι σ’αυτούς μια ακόμη πληροφορία ανάμεσα σε άλλες πολλές και έτσι δεν κάνει πια και μεγάλη διαφορά μια παραπάνω ή μια παρακάτω πληροφορία ..


Τώρα στα θεοφάνεια είναι αλλιώς: τώρα το όνομα της αγ.Τριάδος δεν ταράζει πια τα νερά ούτε κι ακούγεται καμμιά φωνή από τον ουρανό, ούτε και κατεβαίνει και κανένα περιστέρι πια…



Τώρα δεν χρειάζεται να προσδοκάς σαν τον Ιωάννη χρόνια δίπλα σε κάποιο ποτάμι να σου αποκαλυφθεί ο θεός ,αφού τώρα είναι εύκολο εσύ ο ίδιος να τον ξεσκεπάσεις.

το όνομα της αγ.Τριάδος είναι πια καταχωρημένο και γνωστό και κατοικεί με την μορφή pixel σε όλα τα κομπιούτερ της γης και όταν ξέρεις τον χειρισμό είναι ζήτημα δευτερολέπτων να αποκαλυφθεί στην οθόνη σου και να έχεις κι εσύ θεοφάνεια


ωστόσο, κάθε θεοφάνεια, συνεχίζει και παραμένει μια μικρή λεπτομέρεια κλεισμένη σ’ενα μικρό ποτήρι περιμένοντας εκεί με το περίεργο όνομα αγιασμός να φανερώσει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που θα μπορούσε να αποκαλύψει μια μικροβιολογική ανάλυση ενός σκέτου νερού: την παρουσία αυτού του θεού που έρχεται να μας συναναστραφεί βρεγμένος μέσα σ’αυτό το νερό που πίνεται και που σκορπιέται σε όλα τα μέρη της γης, σε σπίτια, δρόμους, νοσοκομεία και θάλασσες…

μια ντίβα που ξέρει να κρύβεται και να πατιέται στο χώμα αυτός ο θεός



«Σκοτάδι είναι ένας κόσμος στον οποίο δεν γνωρίζω αν ο Θεός με ακούει όταν κλαίω». Αβραάμ Τζόσουα Χέσελ



.π.Σιλουανος