«Ο άνθρωπος επιτέλους ξέρει ότι είναι μόνος στο ασυγκίνητα αχανές σύμπαν, από το οποίο προέκυψε από καθαρή τύχη Jacques Monod 1910-1976-- νόμπελ ιατρικής
το μυστήριο του ανθρώπου έχει εξαφανιστεί και ο ίδιος ο άνθρωπος έχει εξαφανιστεί μέσα σε αυτόν τον μονότονο γκρίζο και άσκοπο κόσμο που κυριαρχείται εξ ολοκλήρου από τον παγερό νόμο της σύμπτωσης και της αναγκαιότητας—fr.Alexander Schmemann
τι ναναι αυτό που θα μπορούσε να θεραπεύσει αληθινά έναν τέτοιον παρατημένο κόσμο; Η απάντηση για περισσότερη υγεία θα ήταν αρκετή; Αν αυτό θα αρκούσε γιατί ο θεραπευμένος λεπρός γυρίζει πίσω στον Χριστό και τον ευχαριστεί;
Γιατί ο Χριστός λέει ότι στους 9 το θαύμα δεν αρκεί; δεν αρκεί η υγεία αλλά ούτε και η θεϊκή ανάμιξη;
9 στους 10---- [αληθινό γεγονός]------- Κυριακή της θεραπείας των 10 λεπρών
Τέλη του 50 φοιτητής τότε, δημοσιογραφούσε ευκαιριακά στη στήλη μιας αθηναϊκής εφημερίδας με θέματα κοινωνικοπολιτικά
Τότε πίστευε πολύ στο δίκαιο και στην ελευθερία, σ’αυτά τα δύο και καθόλου σ’εκείνον τον ανύπαρκτο-εν τοις ουρανοίς που τάχα υπήρχε και τάχα ενδιαφερότανε για αυτόν τον κόσμο.. ένας σωτήρας αόρατος- Ζορρό που τον ζωγράφιζαν με μακριά μαλλιά και γένια πάνω σε ξύλα και μετά τα φιλούσανε
αυτά ήταν για ανθρώπους φοβισμένους και συνεσταλμένες κυρίες όχι γι’αυτόν.. αυτός πατούσε καλά πάνω στον νέο άνθρωπο που σκέφτεται και ενεργεί
Κι ήρθε μετά μια μαύρη μέρα κι αρρώστησε βαριά πολύ βαριά στην καρδιά και οι γιατροί αποφασίσανε πως ήτανε οι μέρες του μετρημένες και ήταν πρωί και ήταν μόνος ξαπλωμένος στο κρεβάτι και γύρισε και είδε με μάτια ανοιχτά μια παράξενη φιγούρα ντυμένη στα λευκά να στέκεται στο κέντρο του δωματίου και να τον κοιτάει κι αυτός νευρίασε γιατί κατάλαβε πως ήτανε κάποιος από εκείνους που σιχαινότανε πολύ και που ο Νίτσε είχε ονομάσει ‘ επαγγελματίες δηλητηριαστές της ζωής’
Ένας παπάς είχε τρυπώσει στο δωμάτιό του.. με όση δύναμη είχε σήκωσε τον λαιμό του κι έφτυσε προς τα εκεί φωνάζοντας βρισιές να φύγει....
όμως αντί για αυτό, εκείνος τον πλησίασε έσκυψε κοντά στο αυτί και του ψιθύρισε ‘σε περιμένω, πάντοτε σε περίμενα’-- και μετά, για μια στιγμή μόνο, είδε τα μάτια του…. και δεν είχε ξαναδεί ποτέ στην ζωή του μια τέτοια στιγμή… σαν να είχαν μαζευτεί όλα τα βλέμματα από όλες τις στιγμές της γης και να είχαν μπει μέσα σ’αυτό το ένα βλέμμα……….
Μετά εξαφανίστηκε..
μετά πρώτη φορά, τα χείλη του ζαρώσανε μαζεύτηκαν και πρόφεραν πρώτα φορά την λέξη-Κύριε- και μετά άρχισε στο δωμάτιο βροχή…. Έβρεχε στα μάτια του μετά.. τρεις ώρες έβρεχε μετά..
τρεις ώρες νερά αλμυρά μουσκέψανε πυτζάμες και σεντόνια και το κρεβάτι έμοιαζε πια με πλοίο που μπατάρισε κι αυτός με καπετάνιο που είχε χάσει το κουμάντο και μόνο έκλαιγε και γελούσε μαζί
Κι ο φοιτητής που ήταν και ευκαιριακός δημοσιογράφος μετά από αυτό ήταν υγιής..
Πέρασε η άσχημη αρρώστια πέρασαν μαζί και τα χρόνια, ωστόσο κάτι μικρό είχε μείνει από τότε.. ένα μικρό σημάδι, ένα σημαδάκι στο στόμα του στο κάτω χείλος ένα ίχνος εκείνης της φοβερής αρρώστιας ή μάλλον καλύτερα, το σημάδι εκείνης της μοναδικής συνάντησης της ζωής του
τέτοια λυτρωτικά σημάδια στην ιστορία των ανθρώπων υπήρχαν πάντοτε, όμως απ’ότι έδειξε η πείρα από τότε με τους λεπρούς, εννιά στους δέκα στο σημάδι αυτό δεν βλέπανε κάτι περισσότερο από κάποιο χρήσιμο αποτέλεσμα… ένα καλό link για άνοιγμα…..
Σημάδια, σημεία, θαύματα από δυνάμεις υπεράνθρωπες ή από την δύναμη της επιστήμης γινότανε πάντοτε στους ανθρώπους
όμως λίγα, πολύ λίγα είχανε την αποκάλυψη εκείνου του βλέμματος που όταν το δεις μία φορά στην ζωή σου δεν μπορείς να ξαναπείς την λέξη Κύριε χωρίς να βρέξεις τα ρούχα και το μαξιλάρι σου
λίγα πολύ λίγα αποδείχτηκαν σημάδια που οδηγούσανε σε ζωή άπειρη..
τα περισσότερα σταματούσαν ανήμπορα σε κάποιο αποτέλεσμα μιας ατομικής εξασφάλισης με την μορφή άλλοτε της υγείας, άλλοτε της γνώσης ,της δύναμης της επιτυχίας,
ένα αποτέλεσμα που μετά το εξαφάνιζε και το κατάπινε το τίποτα….
λίγα μπορούσανε να φανερώσουνε πως η υγεία και η αρρώστια ήτανε τόποι για να φανερωθεί εκεί μέσα κάποιος πολύ σημαντικότερος που η παρουσία του και μόνο γέμιζε με ζωή και νόημα που δεν τελειώνει
ήτανε λίγα τα σημάδια που αποκαλύπτανε πως η αληθινή θεραπεία δεν λέγεται υγεία αλλά ευχαριστία
ευχαριστία-- στην ορθοδοξία--δεν είναι μια ψυχολογική ευγένεια, ένα ευγενικό ευχαριστώ κάποιου λεπρού μετά από μια εξυπηρέτηση, μια ίαση
ευχαριστία στην ορθοδοξία είναι η μεταβολή της ύπαρξης εξαιτίας της παρουσίας του Χριστού και των άλλων
η ύπαρξη γεμίζει με την απειρότητα του Θεού γιατί η ύπαρξη ξεχειλίζει με ζωή όχι επειδή έχει η ίδια κατακτήσει κάτι σημαντικό, αλλά απλώς και μόνο από το ότι υπάρχει κάποιος Ά/αλλος ποθητός μέχρι θυσίας- είτε αυτός αξίζει την θυσία αυτή είτε όχι.. και όταν συμβαίνει αυτό, τότε η ύπαρξη καταλαβαίνει ότι αυτή η ευχαριστία θα κρατήσει άπειρα, για πάντα ..
δεν πρόκειται για μια συμφέρουσα ψυχολογική ενέργεια ανταλλαγής που κάνει κάποιος όταν ανοίγεται σε κοινωνία με άλλους προκειμένου μετά να πάρει από αυτούς την διατήρηση της ναρκισσιστικής του ισορροπίας επειδή κατά την ψυχανάλυση ο εαυτός όταν είναι αληθινός έχει ανάγκη από άλλα αντικείμενα-πρόσωπα.. η ανάγκη εξυπηρετεί αλλά δεν ανοίγει σε ζωή αληθινή
η ευχαριστία στην ορθοδοξία είναι η εμπειρία του παραδείσου γι’αυτό και λέγεται θεία ευχαριστία και συνήθως κατοικεί μέσα στο ποτήριο εκείνο που βρέχει και ενώνει όλους και τα πάντα με το αίμα του Χριστού--- τότε μέσα σ’αυτό το πολύτιμο αίμα ο ένας γίνεται ο παράδεισος του άλλου κι ας είναι ελλιπής
το μυστήριο του ανθρώπου έχει εξαφανιστεί και ο ίδιος ο άνθρωπος έχει εξαφανιστεί μέσα σε αυτόν τον μονότονο γκρίζο και άσκοπο κόσμο που κυριαρχείται εξ ολοκλήρου από τον παγερό νόμο της σύμπτωσης και της αναγκαιότητας—fr.Alexander Schmemann
τι ναναι αυτό που θα μπορούσε να θεραπεύσει αληθινά έναν τέτοιον παρατημένο κόσμο; Η απάντηση για περισσότερη υγεία θα ήταν αρκετή; Αν αυτό θα αρκούσε γιατί ο θεραπευμένος λεπρός γυρίζει πίσω στον Χριστό και τον ευχαριστεί;
Γιατί ο Χριστός λέει ότι στους 9 το θαύμα δεν αρκεί; δεν αρκεί η υγεία αλλά ούτε και η θεϊκή ανάμιξη;
9 στους 10---- [αληθινό γεγονός]------- Κυριακή της θεραπείας των 10 λεπρών
Τέλη του 50 φοιτητής τότε, δημοσιογραφούσε ευκαιριακά στη στήλη μιας αθηναϊκής εφημερίδας με θέματα κοινωνικοπολιτικά
Τότε πίστευε πολύ στο δίκαιο και στην ελευθερία, σ’αυτά τα δύο και καθόλου σ’εκείνον τον ανύπαρκτο-εν τοις ουρανοίς που τάχα υπήρχε και τάχα ενδιαφερότανε για αυτόν τον κόσμο.. ένας σωτήρας αόρατος- Ζορρό που τον ζωγράφιζαν με μακριά μαλλιά και γένια πάνω σε ξύλα και μετά τα φιλούσανε
αυτά ήταν για ανθρώπους φοβισμένους και συνεσταλμένες κυρίες όχι γι’αυτόν.. αυτός πατούσε καλά πάνω στον νέο άνθρωπο που σκέφτεται και ενεργεί
Κι ήρθε μετά μια μαύρη μέρα κι αρρώστησε βαριά πολύ βαριά στην καρδιά και οι γιατροί αποφασίσανε πως ήτανε οι μέρες του μετρημένες και ήταν πρωί και ήταν μόνος ξαπλωμένος στο κρεβάτι και γύρισε και είδε με μάτια ανοιχτά μια παράξενη φιγούρα ντυμένη στα λευκά να στέκεται στο κέντρο του δωματίου και να τον κοιτάει κι αυτός νευρίασε γιατί κατάλαβε πως ήτανε κάποιος από εκείνους που σιχαινότανε πολύ και που ο Νίτσε είχε ονομάσει ‘ επαγγελματίες δηλητηριαστές της ζωής’
Ένας παπάς είχε τρυπώσει στο δωμάτιό του.. με όση δύναμη είχε σήκωσε τον λαιμό του κι έφτυσε προς τα εκεί φωνάζοντας βρισιές να φύγει....
όμως αντί για αυτό, εκείνος τον πλησίασε έσκυψε κοντά στο αυτί και του ψιθύρισε ‘σε περιμένω, πάντοτε σε περίμενα’-- και μετά, για μια στιγμή μόνο, είδε τα μάτια του…. και δεν είχε ξαναδεί ποτέ στην ζωή του μια τέτοια στιγμή… σαν να είχαν μαζευτεί όλα τα βλέμματα από όλες τις στιγμές της γης και να είχαν μπει μέσα σ’αυτό το ένα βλέμμα……….
Μετά εξαφανίστηκε..
μετά πρώτη φορά, τα χείλη του ζαρώσανε μαζεύτηκαν και πρόφεραν πρώτα φορά την λέξη-Κύριε- και μετά άρχισε στο δωμάτιο βροχή…. Έβρεχε στα μάτια του μετά.. τρεις ώρες έβρεχε μετά..
τρεις ώρες νερά αλμυρά μουσκέψανε πυτζάμες και σεντόνια και το κρεβάτι έμοιαζε πια με πλοίο που μπατάρισε κι αυτός με καπετάνιο που είχε χάσει το κουμάντο και μόνο έκλαιγε και γελούσε μαζί
Κι ο φοιτητής που ήταν και ευκαιριακός δημοσιογράφος μετά από αυτό ήταν υγιής..
Πέρασε η άσχημη αρρώστια πέρασαν μαζί και τα χρόνια, ωστόσο κάτι μικρό είχε μείνει από τότε.. ένα μικρό σημάδι, ένα σημαδάκι στο στόμα του στο κάτω χείλος ένα ίχνος εκείνης της φοβερής αρρώστιας ή μάλλον καλύτερα, το σημάδι εκείνης της μοναδικής συνάντησης της ζωής του
τέτοια λυτρωτικά σημάδια στην ιστορία των ανθρώπων υπήρχαν πάντοτε, όμως απ’ότι έδειξε η πείρα από τότε με τους λεπρούς, εννιά στους δέκα στο σημάδι αυτό δεν βλέπανε κάτι περισσότερο από κάποιο χρήσιμο αποτέλεσμα… ένα καλό link για άνοιγμα…..
Σημάδια, σημεία, θαύματα από δυνάμεις υπεράνθρωπες ή από την δύναμη της επιστήμης γινότανε πάντοτε στους ανθρώπους
όμως λίγα, πολύ λίγα είχανε την αποκάλυψη εκείνου του βλέμματος που όταν το δεις μία φορά στην ζωή σου δεν μπορείς να ξαναπείς την λέξη Κύριε χωρίς να βρέξεις τα ρούχα και το μαξιλάρι σου
λίγα πολύ λίγα αποδείχτηκαν σημάδια που οδηγούσανε σε ζωή άπειρη..
τα περισσότερα σταματούσαν ανήμπορα σε κάποιο αποτέλεσμα μιας ατομικής εξασφάλισης με την μορφή άλλοτε της υγείας, άλλοτε της γνώσης ,της δύναμης της επιτυχίας,
ένα αποτέλεσμα που μετά το εξαφάνιζε και το κατάπινε το τίποτα….
λίγα μπορούσανε να φανερώσουνε πως η υγεία και η αρρώστια ήτανε τόποι για να φανερωθεί εκεί μέσα κάποιος πολύ σημαντικότερος που η παρουσία του και μόνο γέμιζε με ζωή και νόημα που δεν τελειώνει
ήτανε λίγα τα σημάδια που αποκαλύπτανε πως η αληθινή θεραπεία δεν λέγεται υγεία αλλά ευχαριστία
ευχαριστία-- στην ορθοδοξία--δεν είναι μια ψυχολογική ευγένεια, ένα ευγενικό ευχαριστώ κάποιου λεπρού μετά από μια εξυπηρέτηση, μια ίαση
ευχαριστία στην ορθοδοξία είναι η μεταβολή της ύπαρξης εξαιτίας της παρουσίας του Χριστού και των άλλων
η ύπαρξη γεμίζει με την απειρότητα του Θεού γιατί η ύπαρξη ξεχειλίζει με ζωή όχι επειδή έχει η ίδια κατακτήσει κάτι σημαντικό, αλλά απλώς και μόνο από το ότι υπάρχει κάποιος Ά/αλλος ποθητός μέχρι θυσίας- είτε αυτός αξίζει την θυσία αυτή είτε όχι.. και όταν συμβαίνει αυτό, τότε η ύπαρξη καταλαβαίνει ότι αυτή η ευχαριστία θα κρατήσει άπειρα, για πάντα ..
δεν πρόκειται για μια συμφέρουσα ψυχολογική ενέργεια ανταλλαγής που κάνει κάποιος όταν ανοίγεται σε κοινωνία με άλλους προκειμένου μετά να πάρει από αυτούς την διατήρηση της ναρκισσιστικής του ισορροπίας επειδή κατά την ψυχανάλυση ο εαυτός όταν είναι αληθινός έχει ανάγκη από άλλα αντικείμενα-πρόσωπα.. η ανάγκη εξυπηρετεί αλλά δεν ανοίγει σε ζωή αληθινή
η ευχαριστία στην ορθοδοξία είναι η εμπειρία του παραδείσου γι’αυτό και λέγεται θεία ευχαριστία και συνήθως κατοικεί μέσα στο ποτήριο εκείνο που βρέχει και ενώνει όλους και τα πάντα με το αίμα του Χριστού--- τότε μέσα σ’αυτό το πολύτιμο αίμα ο ένας γίνεται ο παράδεισος του άλλου κι ας είναι ελλιπής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου