Ά Κυριακή των Νηστειών---------ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας -αναστήλωση των εικόνων

από ιλΕκτρικως γυφτΩς την Τρίτη, 6 Μαρτίου 2012 στις 8:35 μ.μ. ·

«Δεν πρέπει να λατρεύουμε, ο Θεός το απαγορεύει, καθετί που έχει φτιαχτεί από ανθρώπινο χέρι, συνεπώς και κάθε αναπαράσταση αυτού που είναι στον ουρανό ή τη γη»--Λέων Γ΄ο Ίσαυρος [εικονομάχος] 



 ‘ἡ τῆς εἰκόνος τιμὴ ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει»--αγ.Βασιλείος. 





Ά Κυριακή των Νηστειών---------ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας -αναστήλωση των εικόνων



 η νίκη και ο θρίαμβος της ορθοδοξίας που προσφέρεται σε εμάς  συνδέεται με τον κόσμο των εικόνων της Ορθοδοξίας

είναι πολύ σημαντικό ότι στην ορθοδοξία, μέσα σε  κάθε εικόνα που  τιμούμε,   αυτή μπορεί και μας αποκαλύπτει το ίδιο το πρωτότυπο, τον ίδιο τον άγιο που εικονίζει  [λόγος αγ.Βασιλείου]

όμως και κάθε βαπτισμένος-δυνάμει άγιος αλλά και κάθε άνθρωπος έχει μια δική του πολύτιμη εικόνα

Κάθε μια από τις εικόνες αυτές, κρύβει μέσα της  έναν κόσμο που περιμένει να αποκαλυφθεί, έναν άνθρωπο που περιμένει να αποκαλυφθεί..

Ακόμη περισσότερο, όταν αυτή η αποκάλυψη του άλλου μέσα στην εικόνα του,  συμβαίνει μέσα στην παρουσία  του Χριστού, μέσα στην ατμόσφαιρα της εκκλησίας του, τότε η αποκάλυψη ξεπερνά τα ψυχολογικά όρια και  μας προσκαλεί σε μια γιορτή συνάντησης αιώνιας με τους άλλους . .

μια αιώνια παρουσία  των άλλων μέσα στο σώμα και το αίμα του Χριστού…

Κάθε Κυριακή, αλλά και κάθε φορά, μέσα από την τιμή που δίνουμε στις ξύλινες εικόνες των αγίων αλλά και στις σάρκινες εικόνες των άλλων παρευρισκομένων στο ναό, και όπου αλλού, όποιοι κι αν είναι αυτοί, καλοί ή κακοί, μπαίνουμε εξαιτίας της τιμής αυτής και εξαιτίας του σώματος και αίματος του Χριστού, στον χώρο αυτής της νίκης που έχει την μορφή της αιώνιας γιορτής με τους άλλους…

Θα μπορούσε να ειπωθεί  πως κάθε Κυριακή ερχόμαστε στην θ.λειτουργία ουσιαστικά για να δούμε τους άλλους μέσα σε αυτήν την αποκάλυψη της αιώνιας εικόνας τους ….

Γι’αυτό και όσο σημαντικός είναι ο χρόνος μέσα στην θ.λειτουργία, είναι επίσης πολύ σημαντικός ο χρόνος μόλις  μετά την θεία λειτουργία όταν εμείς κοιτάμε με τιμή και χαρά τα πρόσωπα των άλλων που εκκλησιάστηκαν μαζί μας και που κοιτώντας τους  συνεχίζεται έτσι  αυτή η γιορτή χωρίς τέλος

Κάθε τέτοια αληθινή-ορθόδοξη  τιμή προς τους άλλους γίνεται σε εμάς μια διάβαση, ένας δρόμος που οδηγεί σε αυτή την γιορτή της συνάντησης χωρίς τέλος… 

Ποιά όμως είναι και πως μπορεί να γίνει αυτή η αληθινή τιμή της εικόνας που θα ανοίξει σε εμάς τους απέραντους δρόμους της γιορτής της συνάντησης;-------η απάντηση δίνεται στην σημερινή ημέρα-της Ορθοδοξίας- και λέει ότι η τιμή της εικόνας που ανοίγει τον δρόμο γίνεται με την προσκύνηση της εικόνας κι όχι απλώς με την παρατήρηση της



  Είναι εμπόδιο σε αυτή την τιμητική προσκύνηση  ότι  κυρίαρχο χαρακτηριστικό των εικόνων σήμερα στον κόσμο θεωρείται η παρατήρηση και όχι η προσκύνηση…

Σήμερα, στην αντίληψη του κόσμου,όσο πληθαίνουν οι εικόνες [‘ιερές’ και μη] όχι απλώς δεν αποκαλύπτουνε σε εμάς, έστω ψυχολογικά, τους άλλους, αλλά αντίθετα αποδυναμώνουνε την ζωή  σε πραγματική παρουσία [βλ. εικονικό χρήμα και παρενέργειες στην οικ.κρίση, και τεχνολογικές ανθρώπινες κοινότητες ]

αυτή η απόσταση της εικόνας από το πρωτότυπό της, υιοθετήθηκε εύκολα από τους ανθρώπους γιατί  κολάκευε έναν εαυτό ξεκούραστο που αδιαφορούσε να συναντήσει αληθινά τους άλλους, έναν εαυτό που αυτοικανοποιότανε κοιτάζοντας απλώς τους άλλους από απόσταση ασφαλείας…[ οι εικόνες είναι επιφάνειες τις οποίες διατρέχει το μάτι, επιστρέφοντας ξανά και ξανά στο σημείο αφετηρίας…[ Vilem Flusser]]

  

 μεταδόθηκε έτσι τελικά σε οτιδήποτε έχει εικόνα, η αντίληψη πως αρκεί να βλέπεις κάτι σε μια εικόνα σαν πληροφορία, και  δεν χρειάζεται καθόλου και να γνωρίσεις αυτό που κοιτάς…

 αυτή η επιφανειακή τιμή των εικόνων, πέρασε κάποιες φορές και στις εικόνες της ορθοδοξίας έτσι όπου το εικονιζόμενο άγιο πρόσωπο ή να απουσιάζει ψηλά σε έναν άλλον κόσμο του ουρανού, ή να συναντιέται  μαζί μας αναγκαστικά, όχι αγαπώντας  ,αλλά μέσα από μια ιδιωτική τεχνική  διαλογισμού-προσευχής  και διαχείρισης ενεργειών του εαυτού μας…μια παγίδευση του άλλου[ο άλλος βέβαια είναι στα αλήθεια απών] όπως γίνεται κλασικά μέσα σε σχολές-συστήματα διαλογισμού-νέας ενέργειας κτλ



  παρόλα αυτά ο δρόμος της αληθινής συνάντησης συνεχίζει και υπάρχει

και η αληθινή τιμή της εικόνας  βρίσκει διάβαση και γίνεται  αληθινή συνάντηση με τους εικονιζόμενους αγίους στο βαθμό που γίνεται αληθινή τιμή  και αληθινή συνάντηση με τους άλλους  ανθρώπους..

γι’αυτό άλλωστε και ο ιερέας στον ναό θυμιάζει εξίσου τιμητικά  τις ξύλινες εικόνες των αγίων  με τους παρευρισκομένους στον ναό..

 αυτή η τιμή τον άλλων ξεκινάει να γίνεται όσο εμείς χαμηλώνουμε-ταπεινωνόμαστε, μπροστά στην εικόνα κάποιου, για να μπορέσουμε έτσι να μην έχουμε κέντρο την εικόνα του εαυτού μας, ούτε και να πολωνόμαστε-να κολάμε σε μια κακή όψη της εικόνας του άλλου,….. τότε αποκαλύπτεται σε εμάς  κάτι ‘‘αιώνια αξιαγάπητο’’στον οποιοδήποτε άλλο— τότε αρχίζει να φανερώνεται σε εμάς το πρωτότυπο της εικόνας του

  



Πράξη πρώτη: όταν η διάβαση προς το πρωτότυπο χάθηκε για τρία χρόνια—[από τον βίο του αγ.Σεραφείμ του σάρωφ]

Νεαρός ο Σεραφείμ ασκήτευε στο δάσος.. μόνος κανείς να μην τον βλέπει.. όταν σε κάποιο μονοπάτι μια άσημη γιαγιά ζήτησε την ευχή του..

Κι αυτός, πιστός τηρητής της υπόσχεσης του να μην συναντηθεί με κανέναν, γύρισε το κεφάλι του αλλού και χάθηκε στο δάσος…χάθηκε τότε  κι ο θεός από αυτόν για τρία χρόνια\.. τρία χρόνια πάνω σ’ένα βράχο έκλαιγε ο Σεραφείμ για τότε που αγνόησε εκείνη την άσημη γιαγιά και χάθηκε μαζί της κι ο θεός…





Πράξη δεύτερη: η ανακάλυψη της διάβασης στο πρωτότυπο---από την αυτοβιογραφία του Γιώργου Ζαμπέτα



Νεαρός ο Γιώργος ήτανε στο στρατό, στην αεροπορία. όταν κινδύνεψε να χάσει την  ζωή του εξαιτίας κάποιου φαντάρου που είχε ψευδομαρτυρήσει σχετικά με τα πολιτικά του φρονήματα..

Μετά από μέρες μαρτυρικής αγωνίας γύρισε στο στρατόπεδο αναζητώντας τον προδότη-δολοφόνο του…. Όταν του είπαν πως είχε πεθάνει από γλίστρημα στο μπάνιο τότε ο Γιώργος για μέρες έριχνε καυτά δάκρυα γι’αυτό το παλικάρι, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος αργότερα…

Κι  αυτό έγινε στον Γιώργο διάβαση.. όταν αργότερα έχασε τον πατέρα του, βρήκε ο Γιώργος έναν άλλον ‘γέρο’ που ερχόταν τακτικά και τον παρηγορούσε και που δεν αποκάλυπτε ο Γιώργος σε κανέναν το όνομα του, μην του φύγει και τον χάσει… ήταν ένας από αυτούς τους ‘γέρους’ που η ορθοδοξία ζωγραφίζει πάνω σε ξύλα που τα ονομάζει μετά εικόνες αγίων