=
ܐܒܘܢ ܕܒܫܡܝܐ Pater noster, qui es in caelis
‘αν κυριαρχήσεις στους ανθρώπους με βία ,στο τέλος θα αντεπιτεθούν, γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα. και αυτό είναι το ‘κλειδί’.. εγώ πάω εκεί και τους δίνω κάτι να χάσουν.. ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό, σχολεία για τα παιδιά τους… και γι’αυτήν την γεύση μιας καλύτερης ζωής μου ανήκουν..’’[απόσπασμα από ταινία]
Η απαγορευμένη λέξη---------- Κυριακή του ασώτου υιού
κάθε Κυριακή πρωί χιλιάδες ανθρώπινα χείλη συντονίζονται για να προφέρουν τα λόγια της προσευχής ‘πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς..’
κάθε Κυριακή πρωί χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στραμμένοι με προσδοκία προς την ανατολή αποκαλούνε τον θεό Πατέρα τους ουράνιο
πως όμως μπορούν να προσδοκούν κάτι από αυτή την σπάνια λέξη χιλιάδες χείλη τα πρωινά των κυριακών;
Ποιος τρόπος υπάρχει να περιμένεις πια κάτι από αυτή η λέξη- πατέρας-όταν αντικρίζοντας τους ανθρώπους αυτοί μοιάζουνε μάλλον με παρατημένα ορφανά μέσα σε μια ανεξέλεγκτη κυριαρχία του κακού, παρά για παιδιά του θεού;
Πώς να πεις τον θεό πατέρα όταν μοιάζει εκεί πάνω στο μεγάλο γαλάζιο να μην ακούει κανείς; Τι πατέρας είναι αυτός που είτε κατατάξει κανείς τον εαυτό του στον μετανοημένο άσωτο γυιό είτε στον συνεπή και αυστηρό γυιό το αποτέλεσμα μοιάζει ναναι πάντοτε η απουσία του;
Η κοινή μοίρα των ανθρώπων μοιάζει τώρα να μην λέγεται ασωτία αλλά ορφάνια…
άνθρωποι ζούνε ορφανοί μέσα σ’έναν σκληρό κόσμο που η αγάπη ήταν πάντοτε μια μικρή παρένθεση έτσι που στο τέλος αδιαφορούνε και οι ίδιοι για έναν θεό που αδιαφορεί γι’αυτούς [συμβολικός φόνος του πατέρα]..
άνθρωποι ορφανοί κοιτάζουν από μακριά έναν θεό γκαουλάιτερ [διοικητής ναζιστικής επαρχίας] που το μόνο που ξέρει να κάνει σε όποιον τον πλησιάζει είναι να απαιτεί συμμόρφωση και υποταγή σε κάποια μαζικά πρέπει που θυμίζουν μάλλον προσκλητήριο κρατουμένων σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως [βλέπε αρχικό απόσπασμα από ταινία---‘αν κυριαρχήσεις στους ανθρώπους με βία’…..]
Αυτό όμως που αληθινά δυσκολεύει πάντοτε τους ανθρώπους να αποκαλέσουν τον θεό πατέρα, είναι αυτή η φοβερή και απαγορευτική λέξη που πάντοτε τον συνοδεύει:
=Ουράνιος=
Οι άνθρωποι ίσως θα μπορούσαν να καταλάβουν έναν θεό-πατέρα περισσότερο οργανωτικό περισσότερο παρεμβατικό που θα δημιουργούσε σε αυτούς όπως ένας γήινος πατέρας, συνθήκες ασφάλειας, αλλά δυσκολεύονται πολύ να καταλάβουν κάποιον πατέρα ουράνιο που συνεχώς κρύβεται..
Οι άνθρωποι κοιτάζουν με λύπη και αμηχανία έναν ανίκανο πατέρα να λύσει τα μεγάλα τους προβλήματα και που το μόνο που ξέρει να κάνει ακούγοντας τις Κυριακές την προσευχή τους είναι να σφάζει γι’αυτούς ‘τον μόσχο τον σιτευτόν’
Οι άνθρωποι κοιτάζοντας τα αδιέξοδα της ζωής τους δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι αυτός ο σφαγμένος καλοθρεμμένος μόσχος και τι νόημα μπορεί να δίνει το να φαγωθεί από αυτούς, γι’αυτό κι όταν κουραστούνε να ασχολούνται με έναν τέτοιο αναποτελεσματικό πατέρα φωνάζουνε με περιφρόνηση σ’αυτόν τα λόγια του Ιώβ: ‘Απομακρύνσου από εμένα!
γιατί δεν θέλω να γνωρίσω τους δρόμους σου’-- Ιώβ 21:14-16
και στρέφονται μετά όπως ο μικρός γυιός για παρέα στα γουρούνια των επιθυμιών που νομίζουν για ανεξάντλητες, ή όπως ο μεγάλος γυιός στην αυτοϊκανοποίηση μιας ενάρετης ζωής γεμάτη επιτυχία και παράπονο μοναξιάς, προσπαθώντας εκεί να ξεχάσουνε την αληθινή τους πείνα
οι άνθρωποι δεν βλέπουνε κάτι σημαντικό στο ότι ο μόσχος που ξαπλώνει τις Κυριακές σφαγμένος στα πόδια του θεού –πατέρα είναι ο Γυιός του ο μονογενής..
και έτσι δεν καταλαβαίνουνε ότι για να γίνεις πατέρας ουράνιος χρειάζεται να αυτοαναιρείσαι, να κρύβεσαι μέσα σε βουβό πόνο βλέποντας τα παιδιά σου ματωμένα, να αυτοαποσύρεσαι σαν ανύπαρκτος γίνοντας έτσι στους ανθρώπους ένα αναίσθητο σκάνδαλο προκειμένου οι άνθρωποι να υψωθούν σε εσένα ελεύθεροι, όταν θελήσουν
ο θεός αρνείται να κάνει τον εαυτό του μια αντικειμενική αλήθεια, μια γνώση αντικειμενική γιατί στην αντικειμενική γνώση δεν δημιουργείται ποτέ σχέση αγάπης αλλά σχέση υποχρέωσης
οι άνθρωποι ιδίως όταν είναι φοβισμένοι αδυνατούν να δούνε ότι ‘ ο θεός εμφανίζεται πατέρας κάθε φορά που ο άνθρωπος ανοίγεται στην περιπέτεια της αγάπης’ [αγ. Μάξιμος] –γιατί τους είναι δυσβάστακτες οι περιπέτειες βλέποντας ότι η αγάπη στην αρχή της έχει το πρόσωπο της συμμετοχής σε μια κοινή αγωνία και έναν κοινό φόβο, σ’έναν θάνατο που σκεπάζει όλους και όλα
πως ο θεός έγινε πατέρας στο Παρίσι
νεαρός γύριζε στους δρόμους του Παρισιού σκεφτόμενος μέσα σε βαθιά λύπη τους ανθρώπους που χανότανε άδικα μαζικά μέσα στην φρίκη του πολέμου[Ά παγκόσμιος] Κοιτούσε με αμηχανία τους ανθρώπους γύρω του να τρώνε και να διασκεδάζουνε και φαινότανε όλοι νεκροί και τα έργα τους χωρίς νόημα…
σχηματιζότανε τότε σ’αυτόν ολοένα και πιο έντονα η φιγούρα του θανάτου σαν το μοναδικό τέλος όλων .. ο θάνατος κατάπινε τα πάντα, ο κόσμος όλος φαινότανε σαν μια οφθαλμαπάτη, το έδαφος που περπατούσε μια μαύρη άβυσσος.. μπροστά του υψώνονταν κάτι που έμοιαζε με αδιαπέραστο τείχος φτιαγμένο από χονδρό μολύβι που του προξενούσε τρόμο……..αυτό παρατεινόταν για χρόνια
παραδόξως όμως αυτό δημιουργούσε μέσα του μια ακατάπαυστη προσευχή χωρίς καν αυτός να την αναζητάει, που κάποτε γινόταν μια πάλη με τον θεό, μια μαύρη προσευχή που κοιτούσε προς τον ουρανό προφέροντας τα φοβερά λόγια: εσύ, αν υπάρχεις τι είδους σαδιστής είσαι;
Κι ήρθε μια μέρα που αυτός ο σαδιστής δεν άντεξε άλλο και φανερώθηκε σ’αυτόν σαν πατέρας δείχνοντας του τον σφαγμένο του γυιό…
Ένα πρωινό μπήκε σ’έναν ορθόδοξο ναό του Παρισιού εξομολογήθηκε και κοινώνησε αυτόν τον μόσχο τον καλοθρεμμένο κι ήρθε σ’αυτόν ένα φως όχι διανοητικό, ούτε φυσικό, που κράτησε μέσα του πάνω του και γύρω του τρεις μέρες και που μαρτυρούσε την άπειρη αγάπη του θεού.. όλα γύρω του γέμισαν με ελπίδα- όχι ψυχολογική- και μέσα του άναψε τέτοια προσευχή αγάπης για κάθε πλάσμα που δεν θα λυπόταν για κάποιον εχθρό που θα του έβγαζε τα μάτια να παραδώσει και την ίδια του την ζωή…….
[από την βιογραφία του π. Σωφρονίου Σαχάρωφ 1896-1993]
‘αν κυριαρχήσεις στους ανθρώπους με βία ,στο τέλος θα αντεπιτεθούν, γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα. και αυτό είναι το ‘κλειδί’.. εγώ πάω εκεί και τους δίνω κάτι να χάσουν.. ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό, σχολεία για τα παιδιά τους… και γι’αυτήν την γεύση μιας καλύτερης ζωής μου ανήκουν..’’[απόσπασμα από ταινία]
Η απαγορευμένη λέξη---------- Κυριακή του ασώτου υιού
κάθε Κυριακή πρωί χιλιάδες ανθρώπινα χείλη συντονίζονται για να προφέρουν τα λόγια της προσευχής ‘πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς..’
κάθε Κυριακή πρωί χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στραμμένοι με προσδοκία προς την ανατολή αποκαλούνε τον θεό Πατέρα τους ουράνιο
πως όμως μπορούν να προσδοκούν κάτι από αυτή την σπάνια λέξη χιλιάδες χείλη τα πρωινά των κυριακών;
Ποιος τρόπος υπάρχει να περιμένεις πια κάτι από αυτή η λέξη- πατέρας-όταν αντικρίζοντας τους ανθρώπους αυτοί μοιάζουνε μάλλον με παρατημένα ορφανά μέσα σε μια ανεξέλεγκτη κυριαρχία του κακού, παρά για παιδιά του θεού;
Πώς να πεις τον θεό πατέρα όταν μοιάζει εκεί πάνω στο μεγάλο γαλάζιο να μην ακούει κανείς; Τι πατέρας είναι αυτός που είτε κατατάξει κανείς τον εαυτό του στον μετανοημένο άσωτο γυιό είτε στον συνεπή και αυστηρό γυιό το αποτέλεσμα μοιάζει ναναι πάντοτε η απουσία του;
Η κοινή μοίρα των ανθρώπων μοιάζει τώρα να μην λέγεται ασωτία αλλά ορφάνια…
άνθρωποι ζούνε ορφανοί μέσα σ’έναν σκληρό κόσμο που η αγάπη ήταν πάντοτε μια μικρή παρένθεση έτσι που στο τέλος αδιαφορούνε και οι ίδιοι για έναν θεό που αδιαφορεί γι’αυτούς [συμβολικός φόνος του πατέρα]..
άνθρωποι ορφανοί κοιτάζουν από μακριά έναν θεό γκαουλάιτερ [διοικητής ναζιστικής επαρχίας] που το μόνο που ξέρει να κάνει σε όποιον τον πλησιάζει είναι να απαιτεί συμμόρφωση και υποταγή σε κάποια μαζικά πρέπει που θυμίζουν μάλλον προσκλητήριο κρατουμένων σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως [βλέπε αρχικό απόσπασμα από ταινία---‘αν κυριαρχήσεις στους ανθρώπους με βία’…..]
Αυτό όμως που αληθινά δυσκολεύει πάντοτε τους ανθρώπους να αποκαλέσουν τον θεό πατέρα, είναι αυτή η φοβερή και απαγορευτική λέξη που πάντοτε τον συνοδεύει:
=Ουράνιος=
Οι άνθρωποι ίσως θα μπορούσαν να καταλάβουν έναν θεό-πατέρα περισσότερο οργανωτικό περισσότερο παρεμβατικό που θα δημιουργούσε σε αυτούς όπως ένας γήινος πατέρας, συνθήκες ασφάλειας, αλλά δυσκολεύονται πολύ να καταλάβουν κάποιον πατέρα ουράνιο που συνεχώς κρύβεται..
Οι άνθρωποι κοιτάζουν με λύπη και αμηχανία έναν ανίκανο πατέρα να λύσει τα μεγάλα τους προβλήματα και που το μόνο που ξέρει να κάνει ακούγοντας τις Κυριακές την προσευχή τους είναι να σφάζει γι’αυτούς ‘τον μόσχο τον σιτευτόν’
Οι άνθρωποι κοιτάζοντας τα αδιέξοδα της ζωής τους δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι αυτός ο σφαγμένος καλοθρεμμένος μόσχος και τι νόημα μπορεί να δίνει το να φαγωθεί από αυτούς, γι’αυτό κι όταν κουραστούνε να ασχολούνται με έναν τέτοιο αναποτελεσματικό πατέρα φωνάζουνε με περιφρόνηση σ’αυτόν τα λόγια του Ιώβ: ‘Απομακρύνσου από εμένα!
γιατί δεν θέλω να γνωρίσω τους δρόμους σου’-- Ιώβ 21:14-16
και στρέφονται μετά όπως ο μικρός γυιός για παρέα στα γουρούνια των επιθυμιών που νομίζουν για ανεξάντλητες, ή όπως ο μεγάλος γυιός στην αυτοϊκανοποίηση μιας ενάρετης ζωής γεμάτη επιτυχία και παράπονο μοναξιάς, προσπαθώντας εκεί να ξεχάσουνε την αληθινή τους πείνα
οι άνθρωποι δεν βλέπουνε κάτι σημαντικό στο ότι ο μόσχος που ξαπλώνει τις Κυριακές σφαγμένος στα πόδια του θεού –πατέρα είναι ο Γυιός του ο μονογενής..
και έτσι δεν καταλαβαίνουνε ότι για να γίνεις πατέρας ουράνιος χρειάζεται να αυτοαναιρείσαι, να κρύβεσαι μέσα σε βουβό πόνο βλέποντας τα παιδιά σου ματωμένα, να αυτοαποσύρεσαι σαν ανύπαρκτος γίνοντας έτσι στους ανθρώπους ένα αναίσθητο σκάνδαλο προκειμένου οι άνθρωποι να υψωθούν σε εσένα ελεύθεροι, όταν θελήσουν
ο θεός αρνείται να κάνει τον εαυτό του μια αντικειμενική αλήθεια, μια γνώση αντικειμενική γιατί στην αντικειμενική γνώση δεν δημιουργείται ποτέ σχέση αγάπης αλλά σχέση υποχρέωσης
οι άνθρωποι ιδίως όταν είναι φοβισμένοι αδυνατούν να δούνε ότι ‘ ο θεός εμφανίζεται πατέρας κάθε φορά που ο άνθρωπος ανοίγεται στην περιπέτεια της αγάπης’ [αγ. Μάξιμος] –γιατί τους είναι δυσβάστακτες οι περιπέτειες βλέποντας ότι η αγάπη στην αρχή της έχει το πρόσωπο της συμμετοχής σε μια κοινή αγωνία και έναν κοινό φόβο, σ’έναν θάνατο που σκεπάζει όλους και όλα
πως ο θεός έγινε πατέρας στο Παρίσι
νεαρός γύριζε στους δρόμους του Παρισιού σκεφτόμενος μέσα σε βαθιά λύπη τους ανθρώπους που χανότανε άδικα μαζικά μέσα στην φρίκη του πολέμου[Ά παγκόσμιος] Κοιτούσε με αμηχανία τους ανθρώπους γύρω του να τρώνε και να διασκεδάζουνε και φαινότανε όλοι νεκροί και τα έργα τους χωρίς νόημα…
σχηματιζότανε τότε σ’αυτόν ολοένα και πιο έντονα η φιγούρα του θανάτου σαν το μοναδικό τέλος όλων .. ο θάνατος κατάπινε τα πάντα, ο κόσμος όλος φαινότανε σαν μια οφθαλμαπάτη, το έδαφος που περπατούσε μια μαύρη άβυσσος.. μπροστά του υψώνονταν κάτι που έμοιαζε με αδιαπέραστο τείχος φτιαγμένο από χονδρό μολύβι που του προξενούσε τρόμο……..αυτό παρατεινόταν για χρόνια
παραδόξως όμως αυτό δημιουργούσε μέσα του μια ακατάπαυστη προσευχή χωρίς καν αυτός να την αναζητάει, που κάποτε γινόταν μια πάλη με τον θεό, μια μαύρη προσευχή που κοιτούσε προς τον ουρανό προφέροντας τα φοβερά λόγια: εσύ, αν υπάρχεις τι είδους σαδιστής είσαι;
Κι ήρθε μια μέρα που αυτός ο σαδιστής δεν άντεξε άλλο και φανερώθηκε σ’αυτόν σαν πατέρας δείχνοντας του τον σφαγμένο του γυιό…
Ένα πρωινό μπήκε σ’έναν ορθόδοξο ναό του Παρισιού εξομολογήθηκε και κοινώνησε αυτόν τον μόσχο τον καλοθρεμμένο κι ήρθε σ’αυτόν ένα φως όχι διανοητικό, ούτε φυσικό, που κράτησε μέσα του πάνω του και γύρω του τρεις μέρες και που μαρτυρούσε την άπειρη αγάπη του θεού.. όλα γύρω του γέμισαν με ελπίδα- όχι ψυχολογική- και μέσα του άναψε τέτοια προσευχή αγάπης για κάθε πλάσμα που δεν θα λυπόταν για κάποιον εχθρό που θα του έβγαζε τα μάτια να παραδώσει και την ίδια του την ζωή…….
[από την βιογραφία του π. Σωφρονίου Σαχάρωφ 1896-1993]
από ιλΕκτρικως γυφτΩς την Κυριακή, 12 Φεβρουάριος 2012 στις 7:16 π.μ. ·
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου