Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΙ ΕΓΩ [για το 1821 κι οχι μονο..]

‘Aμην αμην λεγω υμιν,εάν μη ο κοκκος του σιτου πεσων εις την γην αποθανη,αυτος μονος μενει..εαν δε αποθανη,πολύ καρπον φερει’.[ιωαννης ιβ,24]
Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΙ ΕΓΩ [για το 1821]

…ο θοδωρης και εγω, περιμεναμε-κρυμμενοι στα ταμπουρια μας στην ραχη του πρ. Ηλια. Σαββατο βραδυ πρεπει να ητανε τοτε…κι ο θοδωρης ολο το βραδυ μιλουσε για την σπορα και τα χωραφια μας..Προς το ξημερωμα, μαζι με την φωνη των πουλιων φανηκε από μακρια ασπρη σκονη που σηκωναν τα ζωα με τα πολεμοφοδια του σουλτανου.Τοτε ο θοδωρης ειπε οτι όταν αυτοι μας φτασουνε, εμεις τοτε να κανουμε ανταρα, ότι ταχα ειμαστε πολλοι, να τρομαξουνε τα ζωα και να σκορπιστουνε μακρια!!
Τοτε εγω του ειπα ότι τα βολια-οι σφαιρες μας είναι λιγα όπως και το νερο και το φαι μας.. και πως δεν φτανουνε ουτε για τωρα ουτε και για μετα για να γυρισουμε πισω..και ο θοδωρης τοτε μου ειπε ότι πολυ σωστα ητανε υπολογισμενα και τα βολια μας και το φαι μας και ότι εγω τωρα δεν ξερω και να σωπασω.. και μετα ολο και μας πλησιαζε η ασπρη σκονη και ο θοδωρης ολο και μιλουσε και ελεγε για την σπορα στα χωραφια μας ,και ότι δεν προκειται ποτε να ρθει καρπος αν προηγουμενως δεν θαφτει σπορος μεσα στην γη…κι ότι όταν ο σπορος πεθανει και σαπισει μεσα στο χωμα τοτε θα ερθει και ζωη και ανθος ,και καρπος..Η σκονη τοτε ειχε φτασει πια σεμας ,. και .τοτε ο θοδωρης με κοιταξε ισια στα ματια και εκανε το συνθημα για εφοδο και τοτε με φωναξε όχι με τονομα μου, αλλα όπως τοτε παιδια, που παιζαμε: ‘Σπορε’-γιατι ημουνα μικροτερος-….και τοτε σηκωθηκαμε και τρεχαμε και πυροβολουσαμε στον αερα!..και τοτε εγω καταλαβα τι εννοουσε αυτος πιο πριν για τα χωραφια και για τον σπορο στο χωμα.. και τοτε καταλαβα πως και οι σφαιρες και το νερο μας ητανε σωστα υπολογισμενα και ότι κι ο θοδωρης ητανε τωρα κι αυτος σπορος , σαν κι εμενα, και ότι τωρα αυτή ηταν η δικη μας σειρα για σπορα και ότι αργοτερα θαρθουνε αλλοι ,για ναναι τα ανθη , αργοτερα αλλοι θαναι ο καρπος,αργοτερα θαναι χαρα και ζωη.. και τοτε τρεχοντας την κατηφορα ενιωσα νερο να κυλαει στο μετωπο μου και τοτε ο γιακας στο ρουχο μου κοκκινησε και τοτε ακουσα τον θοδωρη από μακρια να φωναζει ελευθερια η θανατος……….. και τοτε εγινε σπορα!!!

Tου π.Σιλουανού Β.