Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄρχων τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴναἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴεἷς ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· «μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου». ῾Ο δὲ εἶπε· Ταῦτα πάνταἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ᾿Ακούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ῎Ετι ἕν σοι λείπει·πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦροἀκολούθει μοι. ῾Ο δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. ᾿Ιδὼν δὲαὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντεςεἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶςῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Εἶπον δὲ οἱἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ῾Ο δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰπαρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.
[Λουκά ιή 18-27]
‘‘Πατέρα συγχώρεσε με αν δεν ήμουν καλός γυιός αλλά εσύ ήσουν ένα τέρας κι ένας τιποτένιος μπάσταρδος’’—[apples on an orange tree από τους sleeping pillow-ηλεκτρονικό γκρουπ Θεσσαλονίκης-]
Η καμήλα που περνούσε από την τρύπα βελόνας
Πόσο καλός πρέπει να γίνει ένας άνθρωπος μέχρι να γίνει τελικά αποδεκτός από τον Θεό;
Μήπως όταν τα έργα του γίνουν άξια ; μήπως όταν οι σκέψεις του γίνουνε όλες θετικές ; όταν τα αισθήματά του γίνουν φιλάνθρωπα μήπως τότε; Μήπως οι γνωριμίες και οι φιλίες του τον κάνουν άξιο αποδοχής του Θεού ; Μήπως ένα άθροισμα όλων αυτών κάνει τον άνθρωπο αποδεκτό στο τέλος ;
Εκεί, στο τέλος, είναι που υπάρχει για μας μια απάντηση ..
Εκεί στο τέλος, το τελευταίο σπίτι μας στην γη, η τελευταία κατοικία μας, μικρή πολύ μικρή, χωρίς πόρτα και παράθυρα χωρίς δρόμους και οδούς,μόνο ένα όνομα χαραγμένο σε μια πλάκα μαρμάρινη στο τέλος ..το όνομα μας και 2 ημερομηνίες γεννήθηκε-πέθανε..
Αλλά όμως εκεί πάνω στις σκεπές αυτών των πολύ μικρών τελευταίων μας σπιτιών υψώνονται για εμάς ανοιγμένες προς τον ουρανό πολύτιμες κεραίες που στέλνουνε συνέχεια σε εμάς την απάντηση σχετικά με την αποδοχή μας…
Σταυροί, μαρμάρινοι σιδερένιοι, σταυροί ξύλινοι μικροί ή μεγάλοι είναι οι πολύτιμες κεραίες των τελευταίων μας σπιτιών…
Ένας σταυρωμένος θεός είναι το άθροισμα της ζωής μας εκεί, στο τέλος.. ένας σταυρός σε σχήμα συν[+] το άθροισμα των δικών μας έργων στο τέλος…
Ο σταυρός του Χριστού και στην αρχή της ζωής μας και στην μέση και στο τέλος είναι η κεραία που εκπέμπει συνέχεια σήμα ότι δεν ήταν ο άνθρωπος που έπρεπε να κάνει κάτι για να γίνει αποδεκτός από τον Θεό, αλλά ήταν ο Θεός που είχε συνέχεια τα χέρια του ανοιχτά καρφωμένα περιμένοντας αγκαλιές. περιμένοντας να γίνει αποδεκτός από εμάς -.τι με λέγεις αγαθόν; -είναι η πρόσκληση στην αγκαλιά του Θεού και όχι απλώς το σταμάτημα μιας άσκοπης κολακείας. ο πλούσιος άρχοντας εγκαταλείπει τον Χριστό αντίθετα με τους αποστόλους επειδή δεν τον πιστεύει για αγαθό γι’αυτό και απελπίζεται από το αδύνατο που συναντά μη έχοντας τίποτα να περιμένει από αυτόν[τον Χριστό].
Ίσως το δυσκολότερο για τον πλούσιο άρχοντα να ήτανε το- δεῦρο ἀκολούθει μοι-γιατί κατέρριπτε σε αυτόν όλη την έμπνευση του που προερχότανε όχι από τον Χριστό αλλά από τα έργα του..
Τα έργα της ζωής μας, μικρά ή μεγάλα αποδεικνύονται σπουδαία όταν αυξάνουνε σε εμάς την ελπίδα μας προς τον Χριστό κι όχι τόσο την ελπίδα στην δική μας ικανότητα και αξιοπρέπεια..
ότι ο σωτήρας της ζωής μας είναι αυτός ο Χριστός κι όχι τα έργα μας…
λέμε στην αρχή κάθε προσευχής ‘’εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος’’..
Όταν εμείς στο όνομα του Χριστού , εργαζόμαστε ή καθόμαστε, χαιρόμαστε ή λυπούμαστε, ζούμε ή πεθαίνουμε, τότε μπορεί και συμβαίνει και σε εμάς αυτό το αδύνατο για τους ανθρώπους,..
Τότε μια καμήλα μπορεί και χωράει στην τρύπα μιας βελόνας, και το αδύνατο, ο θάνατος, νικιέται και σε εμάς κι εμείς γινόμαστε μαζί με όλους τους αγίους πολίτες της βασιλείας των ουρανών.. βιογραφικό
ήτανε ένας γέρο-καλόγερος και τον τελευταίο του καιρό, τις τελευταίες μέρες του στην γη επισκεπτότανε τον π Παίσιο κι έκλαιγε εκεί πολύ με δυνατούς λυγμούς, ότι τα χρόνια του περάσανε, πέρασε η ζωή του και τώρα πρώτη φορά κοιτούσε τα χέρια του και σοκαρισμένος διαπίστωνε πως ήτανε άδεια από έργα και καλοσύνες, κι έκλαιγε εκεί τόσο πολύ που δεν ήξερε ο π Παίσιος πώς να τον ηρεμήσει..
όσο όμως γινότανε αυτό τόσο παραδόξως αυξανότανε σ’αυτόν η ελπίδα - είπε μετά ο π Παίσιος- γιατί αυτά τα δάκρυα χυνότανε στο όνομα του Χριστού και καθάριζαν την όραση του και μπορούσε αυτός κι έβλεπε πια τον Κύριο κι όχι τα άδεια του χέρια.
Μπορούσε τότε αυτός κι έβλεπε αυτήν την καμήλα που έκανε το αδύνατο και μίκρυνε τον ουρανό και κατέβηκε από εκεί πάνω, και στριμώχθηκε και ζουλήχτηκε μέχρι αίματος προκειμένου να περάσει για εμάς μέσα από την τρύπα της βελόνας αυτής που λέγεται θάνατος κι έχει το σχήμα σταυρού και που τώρα σώζει.
---------------------------------------------------------------------
Τι δεν θα ήταν κόλαση αν δεν υπήρχε ο Κύριος; -Justin Popovic -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου