Ένα καλοκαίρι χωρίς τέλος -----[ μνήμη αγ.Δαβίδ εν θεσσαλονίκη]

Ένα καλοκαίρι χωρίς τέλος

Ένα καλοκαίρι χωρίς τέλος -----[ μνήμη αγ.Δαβίδ εν



θεσσαλονίκη]















—έργο



–αργία-ανεργία-















Πως η κοινωνία των



θεσσαλονικέων έκρινε σαν καταλληλότερο



εκπρόσωπό της στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό,



τον ερημίτη Δαβίδ; Πως έστειλε στον αυτοκράτορα έναν τέτοιο άνθρωπο άνεργο, μη



παραγωγικό, που περνούσε τα χρόνια του ανεβασμένος σε μια αμυγδαλιά ;τι έβλεπε



αυτή η κοινωνία σ’έναν κοινωνικά αργό και



περιθωριοποιημένο, για να μπορέσει να διεκδικήσει για την πόλη της καινούριο



έπαρχο;















Αυτό που κρατούσε ζωντανές τις προσδοκίες των θεσσαλονικέων



ήτανε ότι ο Δαβίδ μπορεί να μην ήτανε παραγωγικός, όμως μπορούσε και στην



καρδιά του σκληρότερου χειμώνα να ανακαλύπτει ένα μεγάλο καλοκαίρι.. ο Δαβίδ μπορούσε



και την πιο βαθιά νύχτα να την γεμίζει με φως







Γι’αυτό και βράδια πολλά πολλοί μέναν



σκαρφαλωμένοι στα κάστρα της πόλης να κοιτούν μαγεμένοι στο βάθος την αμυγδαλιά να βγάζει φως ξένο,



όχι φυσικό του ήλιου, και να γεμίζει όλη την περιοχή και τους ίδιους με ελπίδα και ζωή αθάνατη







Τα βράδια εκεί στην αμυγδαλιά ο Δαβίδ σκότωνε τον χρόνο και



τον άφηνε νεκρό





Όχι νεκρός χρόνος όπως κάποια μονότονα άδεια σαββατοκύριακα









Αλλά νεκρός χρόνος σαν αργία, σαν γιορτή συνάντησης μέσα στο



φως της ανάστασης





Νεκρός χρόνος σαν όλα τα καλοκαίρια μαζί σε μια ατέλειωτη στιγμή









Οι άνθρωποι βλέπανε τον Δαβίδ δεν μπορούσε πια να τον σκεπάσει καμιά



νύχτα κανένας χειμώνας… ότι το καλοκαίρι του Δαβίδ πια δεν είχε τέλος γιατί ο



Δαβίδ αυτό το καλοκαίρι το είχε ανακαλύψει μέσα στην καρδιά του χειμώνα μένοντας χρόνια παγωμένος πάνω στην αμυγδαλιά φωνάζοντας χρόνια



παγωμένος εκεί πάνω το όνομα του Χριστού















Το έργο και η αργία δεν είναι εχθροί αντίθετοι αλλά



αποκτούνε εξίσου και τα δύο νόημα όταν δεν αποβλέπουν στην χρησιμότητα του



αποτελέσματος αλλά πρωτίστως στην συνάντηση:το σημαντικό είναι για ποιόν



εργάζεσαι και για το χατήρι ποιανού αργείς







Αλλιώς το έργο είναι απλώς μια φτηνή ανάγκη για να



αισθανθούμε σημαντικοί πιστεύοντας το σύγχρονο ψεύδος που λέει ‘παράγω άρα



αξίζω’ κι όταν έτσι συμβεί τότε η ζωή ξεψυχάει αφήνωντας στην θέση της την φήμη



και το καλό όνομα να προσποιούνται την ζωή..







και η αργία όταν δεν γίνεται γιορτή που



επιθυμεί την συνάντηση είναι απλώς μια



ανόητη απουσία που δεν περιμένει κανέναν κι όταν συμβεί αυτό τότε η ζωή εκεί



σαπίζει

π.Σιλουανός