Η πέτρινη πολυθρόνα-----[-πρώτη ανάσταση]

Η πέτρινη πολυθρόνα







‘ξαφνικά έγινε σεισμός μεγάλος ,γιατί ένας άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό, ήρθε, κύλησε την πέτρα από την είσοδο και καθόταν πάνω της’[ευαγγέλιο πρώτης ανάστασης-Ματθ.κή 1-20]







Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν άγγελο να κάθεται πάνω σε μια πέτρα;



Aπό τι μπορεί να κουράστηκε ένας άγγελος και σε τι πάνω μπορεί να ξεκουράζεται;



αυτή η πέτρινη πολυθρόνα ήταν πιο πριν η φοβερή πέτρα που σταματούσε την ζωή.. πιο πριν,ήταν η πέτρα που φανέρωνε ότι οι άνθρωποι ήταν πάντα αδύναμοι, ότι η αγάπη τους είχε ημερομηνία ληξεως-τελείωνε ,ότι μία πέτρα μπορούσε να σταματήσει την αγάπη τους εκεί για πάντα…



αυτή η αδυναμία των ανθρώπων έγινε τώρα η πολυθρόνα των αγγέλων..



κάθε φορά το μέρος που οι άνθρωποι ξεκουράζουν τους αγγέλους της ανάστασης είναι το μέρος εκείνο που οι άνθρωποι μπορούν να κάνουνε αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι άγγελοι: να πεθαίνουν..







όταν στους ανθρώπους η θνητή αγάπη τους δεν είναι απομίμηση τότε γίνεται μια μεγάλη πέτρα, μια ασφυξία, ένα δυνατό ερώτημα στην ύπαρξη ,μια μεγάλη λύπη χωρισμού από τους αγαπημένους τους, η τραγικότερη ανοησία της γης.. τότε οι άγγελοι κατεβαίνουν και ξεκουράζονται εκεί πάνω σε αυτό το πονεμένο υστέρημα, φέρνοντας στους ανθρώπους το μήνυμα της ανάστασης του Χριστού και η πέτρα από φοβερός χωρισμός γίνεται πολυθρόνα που κάθεται το αθάνατο φως της ανάστασης…



οι άνθρωποι δεν μπορούνε μόνοι τους να κάνουν την ανάσταση, οι άνθρωποι δεν μπορούν οι ίδιοι να ζήσουνε χριστιανικά δηλαδή αθάνατα όπως ο θεός, οι άνθρωποι όμως μπορούνε οι ίδιοι να πεθαίνουνε με τέτοιο τρόπο που να προσελκύουνε τους αγγέλους της ανάστασης, την αθάνατη ζωή που χαρίζεται σε όσους μπορούν να πεθαίνουν όπως ο Χριστός..



το μέσον της αθανασίας στους ανθρώπους είναι η θνητότητα τους όταν αυτή προσφέρεται από αγάπη







μπορεί το φως του παναγίου τάφου να το υποδεχόμαστε στα αεροδρόμια με τιμές αρχηγού κράτους.. το φως όμως αυτό φανερώνει ότι ο θάνατος δεν νικιέται μέσα στην τιμή αλλά μέσα στην ατιμία, εκεί που εμείς φτωχαίνουμε προσφέροντας τον εαυτό μας σ΄αυτόν που αγαπήσαμε

π.Σιλουανός