Το σπίτι των φωνών—[Κυριακή του τυφλού στην Ιεριχώ]

Εκείνο τον καιρό, καθώς πλησίαζε ο Ιησούς στην Ιεριχώ καθόταν ένας τυφλός κοντά στο δρόμο και ζητιάνευε. Όταν άκουσε πως περνάει πολύς κόσμος, ρώτησε τι ακριβώς συμβαίνει. Του απάντησαν δε πως ο Ιησούς ο Ναζωραίος περνάει από μπροστά του. Τότε φώναξε δυνατά: «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησε με». Εκείνοι που προπορεύονταν τον μάλωναν για να σωπάσει. Αυτός όμως φώναζε πολύ περισσότερο. «Υιέ του Δαβίδ, ελέησε με». Αφού σταμάτησε ο Ιησούς, έδωσε εντολή να τον φέρουν μπροστά του. Όταν αυτός (τυφλός) πλησίασε τότε τον ρώτησε (ο Κύριος). «Τι θέλεις να σου κάνω;» Εκείνος δε είπε: «Κύριε, θέλω να ξαναδώ (με τα μάτια μου). Και ο Ιησούς του είπε: «Ανάβλεψε· η πίστη σου σε έσωσε. Και αμέσως ξαναείδε το φως του και ακολουθούσε τον Κύριο δοξάζοντας το Θεό. Και όλος ο λαός, όταν είδε (το θαύμα) δόξασε το Θεό. [Λουκά κεφ. ιη' στίχοι 35-43).







Το σπίτι των φωνών—[Κυριακή του τυφλού στην Ιεριχώ]







‘…αυτοί που προπορευότανε τον μάλωναν να σωπάσει…’’







Τι είναι αυτή η πολύτιμη κραυγή που φέρνει στον τυφλό τον Χριστό;



Τι είναι αυτό το πολύτιμο στους ανθρώπους που κραυγάζει;



Kαι τι αντίθετα είναι αυτό που προσπαθεί να σταματήσει αυτή την κραυγή, επιβάλλοντας σιωπή με την μορφή ευπρέπειας, ονομάζοντας την κραυγή διατάραξη της κοινής ησυχίας;



Οι άνθρωποι ενοχλούνται από τον τυφλό όχι γιατί αυτός υπερβαίνει τα όρια αλλά γιατί δεν τα υπερβαίνουν αυτοί.. γιατί με την κραυγή του απειλείται να αποδειχτεί η δικιά τους φωνή, η δικιά τους προσευχή μικρή-άψυχη---και η κοινή τους ησυχία που τώρα διαταράσσεται κινδυνεύει να αποκαλυφθεί ότι είναι τελικά μια κενή ησυχία..----όχι εκείνη η πολύτιμη ησυχία που εκστατικά ακούει κάποιον, αλλά μια ησυχία που δεν θέλει να ακούσει και θέλει απλώς την ησυχία της..μια αδιαφορία πολιτισμένη που στηρίζεται στον θεσμό των ίσων δικαιωμάτων, θεσμός καλός αλλά ανίκανος να αποδεχτεί στους ανθρώπους την ποικιλία, πνίγοντας έτσι το διαφορετικό και το απρόσμενο σε αφάνεια και σιωπή…..







Είναι όμως εδώ παρών κι ο πόνος η τυφλότητα που δεν ρωτάει για κανόνες και ίσα δικαιώματα και φέρνει στον τυφλό την έξοδο από τα όρια της κοινωνικής ευπρέπειας την έξοδο από την φαντασία της αυτάρκειας ότι δήθεν όλα μπορούν να είναι υπό τον έλεγχο του ανθρώπου όταν αυτός τα καταφέρει και καταξιωθεί ατομικά … κι αυτή η έξοδος του ενός απειλεί τον ήσυχο ύπνο του συνόλου που ζει με όνειρο του την ατομική εξασφάλιση ..



Οι άνθρωποι φοβούνται και δεν θέλουνε αυτήν την κραυγή γιατί αυτή η κραυγή για να ενεργοποιηθεί χρειάζεται σαν καύσιμη ύλη της την αγωνία και την αβεβαιότητα γιατί αυτό που ζητάει αυτή η κραυγή είναι κάτι μεγάλο: ζωή πέρα από το όριο του θανάτου,τον ίδιο τον Χριστό παρόντα… οι άνθρωποι δεν αντέχουν στην ιδέα μιας τέτοιας κραυγής ιδίως με τον φόβο ότι αυτή θα μείνει αναπάντητη, γι’αυτό και προτείνουν τώρα σαν φωνή, ένα σύστημα λόγου που να κρατάει έξω τις αποχρώσεις του βάθους των συναισθημάτων και των προβληματισμών των ανθρώπων…



έτσι προτείνεται τώρα η άφωνη ομιλία του διαδικτύου που έχει για μοναδικό της λεξιλόγιο τις λέξεις ναι και όχι…τώρα το να μιλάς σημαίνει να παίρνεις θέση σε κάτι ήδη ειπωμένο που απλώς σου προτείνεται, έχοντας εσύ απλώς τον ρόλο αυτού που απαντάει με ναι η όχι….



Γι’αυτό οι άνθρωποι επικυρώνουν μόνο εκείνη την φωνή που τους δίνεται σαν σίγουρη πληροφορία,μόνο την φωνή που εγγυάται εκ των προτέρων σίγουρα αποτελέσματα, όπως έκαναν εκ των υστέρων και οι παρευρισκόμενοι του ευαγγελίου που δόξαζαν τον θεό μετά την θεραπεία αυτού του τυφλού που λίγο πιο πριν οι ίδιοι είχαν μαλώσει … μια φωνή είναι για τους ανθρώπους αποδεκτή μόνο όταν έχει στέγη και ζεστό δωμάτιο--σιγουριά.. έτσι, υπάρχουν τώρα εκατοντάδες σελίδες σπιτωμένες σε βιβλία πνευματικής καθοδήγησης-προσευχής η σε βιβλία ψυχικών μεθόδων, πώς να φωνάζει η καρδιά με σιγουριά στον θεό η πως να βρεί σίγουρα νόημα ζωής…



όμως η φωνή του ανθρώπου όταν βρει στέγη-μέθοδο-αυτοματισμό τότε χάνει την προφητικότητα την συνάντηση με την ζωή τον ζωντανό θεό,τότε δεν γίνεται κραυγή.. γι’αυτό και τώρα σχεδόν τίποτα δεν μπορεί πια αληθινά να φωνάξει---τίποτα δεν μπορεί να ακουστεί από φωνές που ζούνε μέσα σε ζεστά σπίτια







Η κραυγή του τυφλού—Ιησού υιε Δαυίδ ελέησε με—έγινε το θεμέλιο αυτής της προσευχής που έμεινε στην ιστορία της ορθοδοξίας με το όνομα ‘ ευχή του Ιησού’



Γιατί αυτήν την ευχή δεν την λέμε εμείς αλλά είναι του Ιησού και την λέει ο ίδιος ο Ιησούς μέσα σε εμάς..



Γιατί ο Χριστός δεν παγιδεύεται από υποχρέωση με κάποια μέθοδο μέσα μας αλλά όσο η καρδιά τρυπιέται από πόθο προφέροντας το όνομα του τόσο αυτός βρίσκει είσοδο να μπεί και να αρχίσει εκεί μέσα να προσεύχεται ....



Όσο υπάρχει ένας Γιώργος, μια Μαρία που μας λείπει και που γι’αυτόν θα ήμασταν ικανοί να γυρίσουμε όλο τον κόσμο, και που θα μπορούσαμε να περιμένουμε όλη μας την ζωή μέχρι να τον βρούμε, τόσο σ’εμάς αυξάνεται η δυνατότητα να φωνάζουμε όπως ο τυφλός το όνομα—Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με-------



γι’αυτό και οι σημαντικότερες στιγμές πληρότητας στην προσευχή δεν είναι εκείνες που κάποτε μπορέσαμε να αυτοσυγκεντρωθούμε αλλά εκείνες που χάσαμε τα μυαλά μας για κάποιον Γιώργο μέσα στο όνομα του Χριστού—







γιατί προσευχή είναι ο θάνατος της αυτοσυγκέντρωσης για να μείνει σέ μας ζωντανό ένα όνομα-------------------------------







κι όταν δεν υπάρχει σ’εμάς όνομα, τότε αυτή η ίδια η απουσία ονόματος ο πόνος και η αγωνία μας γίνονται οι πνευματικοί οδηγοί μας σ’αυτή την πολύτιμη κραυγή




p.Silouanos