O ΠΑΠΑ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ—Χριστουγεννιατικο--

Ήταν ένα παιδί του δημοτικού και κρατούσε μια ζωγραφια: –ένα μεγάλο δωμάτιο και σ’ένα καναπέ ο Θεός-πατέρας κι αυτός μαζί έπαιζαν σε μια οθόνη κάποιο ηλεκτρονικό, όρθιος διπλά τους ήταν ο Θεός-Γιός- Χριστός, κι έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα και στο βάθος έξω από το δωμάτιο άνθρωποι πολλοί-ο κόσμος, στριμωγμένοι θέλανε να μπούνε αλλά οι από μέσα ήταν απορροφημένοι στην δική τους απασχοληση ---το παιδί αυτό που είχε κάνει και που κρατούσε αυτή την ζωγραφιά είχε χάσει πρόσφατα την μητέρα του…..











Τι είναι τελικά ο κόσμος αυτος? κι αυτός ο Θεός που λέει πως τον αγαπάει τελικά σε ποιο δωμάτιο του ουρανού κρύβεται παίζοντας ηλεκτρονικά?







Ο κόσμος σήμερα ξεκίνησε ακόμα μια κρίση,οικονομική, μοιάζει με ένα πόδι μέσα σε μια στενή ασφυκτική κάλτσα.. Ένας κόσμος που τώρα συρρικνώνεται φοβισμένος μέσα σ’ένα μοντέλο αυταρχικού καπιταλισμού με σύνθημα του—‘θέλω κι άλλο’—ο κοσμος τωρα,πιεζεται εκει γνωριζοντας πως και η αναποδη μερια αυτης της καλτσας είναι ένα εξισου στενο μοντελο ενός πρωην υπαρκτου σοσιαλισμου που ειχε συνθημα—‘θελω να θελετε ολοι το ιδιο’—κι ο κοσμος ετσι τωρα βρισκεται σε αγωνια και φοβο



Μια διαδεδομενη αξιοπρεπης αποψη σαν απαντηση σ’αυτό,ειναι ότι ο κοσμος αυτος μπορει να γινει καλυτερος όταν εμεις αλλαξουμε και γινουμε καλυτεροι..και το καλυτεροι συνηθως σημαινει ανθρωποι αληθινα μεγαλοι: μεγαλου στοχασμου,μεγαλης γνωσης,μεγαλων αποφασεων,μεγαλων εργων,ισως ανθρωποι γνωστοι στην ιστορια-επωνυμοι,—ποσο όμως αυτό θα αλλαζε κατι πανω σ’αυτην την παιδικη ζωγραφια που ουρλιαζει για το χαμο της μητερας? Σ’αυτή την ζωγραφια που απουσιαζει παντελως καποιο νοημα ζωης επειδη η λογικη δεν είναι αρκετη για να αλλαξει κατι ουσιαστικο..







τωρα είναι Χριστουγεννα..και τα Χριστουγεννα είναι όταν ο Θεος μπαινει στον σταβλο και τα Χριστούγεννα λενε για αυτόν τον αβέβαιο κοσμο κατι άλλο: πως το σημαντικωτερο πραγμα που εχει αυτος ο κοσμος δεν είναι αυτά τα μεγαλα αλλα αυτα που μπορουν και μικραινουν—όχι αυτά που ειναι μικρα—πως αυτος ο κοσμος μπορει να εχει ελπιδα όταν εμεις μπορουμε να γινουμε ανθρωποι μικροι, αδειοι σαν εκεινο τον μικρο αδειο σταβλο που μπηκε μεσα του ο Θεος—γιατι τοτε συμβαινει εκεινο που λεει ο στιχος: ‘‘Οσο μικραινω τοσο γυρω ο κοσμος μεγαλωνει’’ [παυλος παυλιδης]







Παπα-Αμερικανος—[αληθινη ιστορια]



Άντρας 48 χρονών το 1975 τροφιμος ψυχιατρειου,αλκοολικος πρεζάκιας, εξαρτημένος,με ένα άσπρο κολάρο στο λαιμό, παπάς ορθοδοξος ελληνοαμερικανος—πως εγινε αυτό πατερ?—να ξερετε..προβληματα.. στριμωχτηκα κι αρχισα λιγο να πινω και μετα να.. καπνιζα λιγο μαυρο,να και μετα βρεθηκα τους τελευταιους τεσσερις μηνες εδώ μεσα---



Όμως παραξενο,οι αλλοι οι ασθενεις τριγυρω από τοτε που ηρθε αυτος ο παπάς, γινοτανε καλυτερα και βγαιναν εξω με την μιση θεραπεια—αντι για τριμηνο στον εναμισυ μηνα βγαιναν εξω από τοτε που ηρθε αυτος ο παπας που καθοταν και τους ακουγε—



Καποιος ελληνας επισκεπτης καποιου αλλου ασθενη αρχισε να καταλαβαινει ότι κατι ετρεχε μ’αυτόν τον παπα..τοτε αποκαλυφθηκε σ’αυτόν ότι ο παπας αυτος όχι μονο δεν ειχε τιποτα αλλα πως ηταν καποιος με οικογενεια και πανεπιστημιακη εδρα που ειχε μπει εδώ μεσα από μια εμπνευση να μοιραστει για καποια περιοδο την ζωη αυτων των ανθρωπων εκει μεσα.. τοτε αυτος τον ρωτησε—πατερ θελετε κατι από μενα? Μια εξυπηρετηση,οτιδηποτε



Τοτε ο ιερεας του ειπε:να ξερεις τοσους μηνες εδώ δεν ειδα τα παιδια μου..μηπως γινοτανε λιγο καποιο παιδι ξενο να εφερνες να δω το προσωπο του..λιγο απ’το παραθυρο,αν γινοτανε..και μετα αυτος εφερε τον ανηψιο του λιγο στην πορτα… σταθηκε και του εγνεψε—hello—μετα ο επισκεπτης του προτεινε με το αυτοκινητο να τον πηγαινε μια κυριακη να λειτουργησει—και κλεισανε ραντεβου για την επομενη κυριακη—



Όταν ηρθε η επομενη κυριακη και ηρθε ο ελληνας επισκεπτης για να παρει τον παπα με εκπληξη ακουσε πως ο παπας ειχε πεθανει μεσα στην βδομαδα—πως την τεταρτη που περασε ειχε φορεσει τα καλα του πως πηρε μαζι του τα αμφια του το πετραχηλι του πως ολους τους χαιρετησε σαν να εφευγε μακρια ενώ τα αλλα πραγματα του τα’αφησε εκει πως πηγε μετα σεναν ορθοδοξο ναο λειτουργησε κι όταν στο τελος ειπε το δι’ευχων πως επεσε εκει μπροστα στην αγια τραπεζα νεκρος ντυμενος την στολη του τα αμφια του—ο παπα-αμερικανος ταχα πρεζονι ταχα εξαρτημενος που στ’αληθεια ηξερε να μικραινει για να μεγαλωνουνε οι αλλοι γυρω του—ο παπα-αμερικανος που στ’αληθεια εγινε το 1975 μια φατνη του Χριστου κι ολων των αλλων που κουβαλουσε μεσα του αυτος ο Χριστος







Αυτοι οι ‘μικροι’ ανωνυμοι ανθρωποι είναι παντοτε ότι πολυτιμωτερο μπορει να βγαλει ο πλανητης γη,είναι η ελπιδα και το νοημα του κοσμου,γιατι αυτοι οι κοινωνικα αορατοι ανθρωποι είναι οι φατνες του θεου—αυτοι οι μικροι σπαζουνε τα σαγονια αυτης της ανθρωποφαγας μηχανης που λεγεται απελπισια-θανατος και που καταπινει τα παντα:την χαρα,τον ερωτα,τους πλουσιους τους φτωχους,τους εξυπνους,τους καλους τους κακους



Γιατι αυτοι οι μικροι κουβαλουνε μεσα τους εκεινη την ελπιδα που που εχει κορμι και λεγεται Υιος Θεου και που νικαει τον θανατο



Αυτοι οι μικροι πεινουνε πολύ για εκεινον τον μικρο Γυιο του Θεου που δεν κατοικει ψηλα στον ουρανο,αλλα που συνεχεια κατεβαινει και γινεται ένα μικρο ψιχουλακι θεια κοινωνια,για ναναι παντοτε μαζι με τους ανθρωπους στην λυπη στην χαρα τους







Ψελνουμε αυτές τις μερες:.. ‘επεσκεψατο ημας εξ υψους ο σωτηρ ημων..’’



Επειδη αυτος ο κοσμος γινεται πραγματικα καλυτερος μονο όταν αυτό που δεν εχει σχεση με την πραγματικοτητα αυτου του κοσμου[η απειροτητα] επισκεπτεται,μπαινει και ενωνεται με την πραγματικοτητα αυτου του κοσμου[την στιγμη]







Όχι μονο ανθρωπος



Ουτε μονο θεος



Αλλα θεανθρωπος



Χριστουγεννα


by ιλΕκτρικως γυφτΩς on Σάββατο, 25 Δεκεμβρίου 2010 στις 9:54 π.μ.